Filmkring van Plaza Futura in het 'NatLab'

Eindelijk vind ik een gelegenheid om weer wat op mijn  blog te schrijven.
Allereerst dan over de twee voorstellingen van de filmkring die ik na de zomervakantie bijwoonde.
Het filmhuis "Plaza Futura" is van de Leenderweg in Eindhoven verhuisd naar "Strijp S".
"Strijp S" is een nieuwe wijk op het voormalige gelijknamige fabrieksterrein van Philips.
Het filmhuis is ondergebracht in het NatLab, het vroegere natuurkundig laboratorium van Philips.
Het gebouw is mooi gerenoveerd.
Het deel dat "Plaza Futura" gebruikt ziet er dan ook prachtig uit.
Ik moet er echter nog erg aan wennen, want ik mis de intimiteit gezelligheid van het oude onderkomen.
Ook de vertoning van de film in twee van de kleine zalen vind ik nog geen verbetering.

Het restaurant oogt heel erg mooi.
Helaas moet je er (nog) wel wat lang op je cappuccino wachten en de akoestiek laat mijns inziens ook wat te wensen over.
Zoals reeds gezegd, heb ik er inmiddels twee filmvoorstellingen gezien.

 

Allereerst zag ik er in november "Inside Llewyn Davis", een film van Joel en Ethan Coen. De film laat een week uit het leven van een folkzanger zien. Het is niet bepaald een vrolijke week. Hij heeft weinig succes in zijn werk en wordt bovendien bedonderd door zijn manager. Alles zit hem tegen en hij slaagt er niet in om geld los te krijgen, noch in NewYork noch in Chicago. Chicago bereikt hij dank zij een vriend die diens vader daarheen brengt. Vlak voor Chicago wordt die vriend echter gearresteerd en hij lift zelf door naar die stad. De vader laat hij stoned achter in de auto. Zoals gezegd: hij heeft geen succes in Chicago en reist per bus terug naar New York.


Ik zag het allemaal aan, maar slaagde er niet in om mij met enig personage te verbinden. Ook gebeurtenissen die kennelijk als grappig werden gepresenteerd (zoals hilarische achtervolgingen van een kat van vrienden)
vermaakten mij niet. Ik moet achteraf concluderen dat de film kennelijk bedoeld was voor een ander doelpubliek dan de senioren die de zaal vulden. Ik hoorde na afloop dan ook weinig positieve reacties.

De volgende film die ik in december zag was "Philomena" (een film van Stephen Frears) en dat was een film die mij wel erg aansprak. De hoofdpersoon, Philomena Lee, heeft als tiener onder druk van haar omgeving afstand moeten doen van haar zoontje. Als oudere vrouw wil zij toch weten hoe het het jongetje is vergaan. Zij gaat op zoek en wordt daarbij geholpen door een journalist. Inderdaad slaagt hij er in om een spoor van de man te vinden in Amerika. Tussen de vrouw en de journalist ontstaat tijdens de zoektocht een warme band.
Deze film raakte wel een gevoelige snaar bij mij. Ik ben blij dat ik hem heb gezien en kan hem niet anders dan warm aanbevelen.

 

Een nieuwe start

Sorry, dat ik zolang niets in mijn weblog heb geschreven.
Het is klaarblijkelijk een nawee van de moeilijk tijd die Enny en ik heb doorgemaakt.
Zo langzamerhand heb ik echter het gevoel, dat wij weer alles min of meer op de rails hebben.
Nu hoop ik dus weer regelmatig wat berichtjes in de weblog te zetten.

Plaza Futura: "Hitchcock"

Vorige week vrijdag had ik weer een filmkringbijeenkomst in "Plaza Futura" in Eindhoven.

Mijn beide vriendinnen waren helaas verhinderd, zodat ik de film in mijn eentje (nou ja, met vele onbekenden natuurlijk om mij heen) aanschouwde.

Bij het kijken heb je daar geen last  van, maar na afloop is het jammer als je er niet bij het genieten van een cappuccino over door kunt praten.

Wij krijgen van tevoren altijd een korte beschrijving van de film.

Ik kreeg daar dit keer echter geen duidelijk beeld door; zou het een documentaire worden?

Ik begon dus met onbestemde gevoelens te kijken, maar ik werd meteen bij de eerste beelden de film in getrokken en heb tot het slot toe geboeid zitten kijken.

Het is dus geen documentaire maar een speelfilm.

In de speelfilm wordt het verhaal verteld van het ontstaan van Hitchcocks meesterstuk, de film 'Psycho'.

Heel frappant is, dat de hoofdpersoon die Hitchcock vertolkt dezelfde is als de hoofdpersoon in 'Psycho', namelijk Anthony Hopkins.

Ongelooflijk om te zien hoe de slanke jonge man uit 'Psycho' veranderd is in een voluptueuse Hitchcock.

Echt een aanrader om te gaan zien.

Plaza Futura: "Great Expectations"

 

Op 1 februari j.l. nam ik weer deel aan de Filmkring in Plaza Futura.

Wij zagen de film "Great Expectations" van Mike Newell naar het boek van Charles Dickens.

Ik ging er met gespannen verwachtingen naar toe, want Newell's eerdere film "Four Weddings and a Funeral" had mij bijzonder geamuseerd, trouwens "Harry Potter" ook wel.

Ik dacht dat het verhaal van de wees die door een onbekende weldoener de kans krijgt om een gentleman te worden mij best zou boeien.

Het kan persoonlijk zijn, maar ik werd erg teleurgesteld door wat ik te zien kreeg.

Alle dramatische elementen waren fors aangedikt tot soms tot in het bizarre aan toe.

Misschien dat anderen het kunnen zien als de verfilming van een sprookje, maar mij verveelde het.

Ik kon mij niet verbinden met de personen die ik op het scherm zag verschijnen en vroeg mij af wat de bedoeling van de filmer met deze film nu eigenlijk was; geld verdienen?

Op internet vond ik vele plaatjes van eerdere verfilmingen en verwonderde mij over de gelijkenis met wat ik in deze film te zien kreeg.

Het kan ook zijn dat de filmers zich vooral hebben laten leiden door het verhaal dat Dickens schreef.

Ik las het eerste hoofdstuk en stelde vast dat het inderdaad een letterlijke beschrijving van de eerste scenes van de film was.

Film: "Hyde Park on Hudson"

Vorige week vrijdag weer naar de filmkring in Plaza Futura geweest.
Hier zag ik de film "Hyde Park on Hudson" van Roger Michel, die een bizar moment uit het leven van president Franklin Delano Roosevelt verbeeldt.
Het onderwerp van de film is een geheime affaire die deze gehad zou hebben met zijn verre nicht Margaret Suckley.
Het verhaal speelt zich af in 1939 tijdens een weekend waarin het Britse koninklijke echtpaar door Roosevelt is ontvangen op zijn buitenverblijf.
Met de dreiging van een komende oorlog in Europa komt de Engelse koning om steun vragen aan de Amerikaanse president.

Het heeft een paar dagen geduurd voor ik een reactie op schrift wilde stellen.
De film werd ons gepresenteerd als vrolijk en luchtig.
Dat was hij dan ook, maar daar zat tevens mijn probleem.
Ik had sinds de oorlog een ander innerlijk beeld van Franklin D. Roosevelt dan ik hier te zien kreeg.
Voor mij was hij een groot staatsman, waaraan wij mede onze redding uit de verschrikking van de Tweede Wereldoorlog te danken hadden.
Hier kreeg ik een president voorgeschoteld à la Bill Clinton die ik wel een briljant politicus vind, maar toch vooral een flierefluiter.
Het beeld dat de film ons toont zou echter op waarheid kunnen berusten, want is gebaseerd op de later gevonden dagboeken van Margaret Suckley.
Ik kan ondanks mijn aarzeling de film toch wel aanbevelen, als je een avondje vermaakt wilt worden door de uitstekend acterende Bill Murray.