De zomer is weer voorbij en dus is het winterseizoen is weer begonnen.
Vanmorgen zag ik de film "Dheepan".
Hij gaat over drie Tamil- oorlogsslachtoffers uit Sri Lanka die alles op alles zetten om asiel
te krijgen in Frankrijk. Om de kansen op een
succesvolle oversteek te vergroten worden zij - drie willekeurige mensen - bijeengezet
om een vals gezin te vormen. Een man, een vrouw en een jong meisje.
Na op deze wijze aan de ene oorlog te zijn ontsnapt vindt de ‘familie’ haar tweede
beproeving in een gewelddadige betonnen buitenwijk van Parijs. Dit keer dus met
elkaar als een geforceerd gezin. Hier in deze buurt geldt het recht van de sterkste, vol met
onderhuidse spanningen van mensen die een nieuw leven proberen op te bouwen met
de weinige middelen die ze hebben.
Het was een lange en aangrijpende film. Eerst de beelden van de vluchtelingen op Sri Lanka en daarna hun moeizame start in Parijs. Het gezin krijgt na deze aanloop woonruimte aangeboden in een faubourg en de 'vader' een baan als conciërge in de desolate flatgebouwen. Ondanks de geweldige taal- en andere problemen zien zij toch kans om zich te handhaven. Drugsbendes zorgen echter voor een overlast die zelfs uitloopt op massale vuurgevechten.
De film eindigt tamelijk abrupt met wat vreedzamere beelden in Engeland.
Dit gelukkige einde verhinderde niet dat ik de filmzaal in een nogal droefgeestige stemming verliet. In deze tijd met een groeiend vluchtelingenprobleem en vuurgevechten in onze eigen dorpen en steden is dat ook begrijpelijk.
Ik heb de film alleen met een groepje dames bekeken. Arianne had de voorstelling niet op tijd kunnen bereiken. Gelukkig stond zij na afloop in de hal op mij te wachten. Het deed mij goed om mijn gevoelens over de film met haar te kunnen delen.
