Op 16 september zagen Arianne en ik onze eerste voorstelling van de filmkring in dit nieuwe seizoen.
Dat is een boeiende film van de Engelse regisseur Stephen Frears.
Het gaat over een steenrijke Amerikaanse vrouw die lang geleden ook bij ons op de radio te horen was.
Ik herinner mij haar valse stemgeluid en verbaasde mij er toen al over dat zij en public te horen was.
Nu heb ik eindelijk iets over haar levensverhaal gehoord en gezien en begrepen dat het geen gein à la Sike Jones was maar (bittere) ernst.
Het was Florence Foster Jenkins en deze film is uitgebracht onder haar naam.
Meryl Streep vertolkt op een briljante wijze hoe deze vrouw droomde van een carrière als operazangeres.
Zij werd daarbij liefdevol geholpen door haar echtgenoot, St. Clair Bayfield (Hugh Grant).
Hij weet echter niet te voorkomen dat het uitloopt op een drama als zij een optreden van zichzelf in de Carnegie Hall in New York organiseert.
Het is in mijn ogen een prima film; allereerst door het perfecte spel van de hoofdrolspelers, maar ook door fraaie decors waarin de film zich afspeelt.
