Filmkring Plaza Futura - November 2015

Enny haalt opgelucht adem als ik na de voorstelling thuiskom.
Zij ziet aan mijn gezicht, dat ik andere ervaringen meebreng dan bij de twee vorige films.
Niet dat dat slechte films waren, maar deze sloot beter aan bij mijn gedachten over wat een goede film is.

De film "Publieke werken" van Joram Lürsen duurt bijna twee uur, maar ik heb hem geboeid zitten bekijken zonder op mijn horloge te kijken.
Het is dan ook een boeiend verhaal over een tweetal mensen die gebruik denken te kunnen maken van de omstandigheden om welvarend te worden.
Die omstandigheden hebben te maken met de bouw van het Victoria Hotel in Amsterdam en de erbarmelijke leefmogelijkheden van de turfstekers in Drente.
Één van de hoofdpersonen is een vioolbouwer die woont op de plaats waar het Victoriahotel zal worden gebouwd en de ander is een apotheker die denkt dat hij opkomt voor de arme mensen in de veenkolonies bij Hoogeveen.
Door de komst van een Amerkaanse neef in Nederland denken zij mogelijkheden te zien om de verwachte rijkdom van de vioolbouwer uit te laten groeien tot een reusachtig kapitaal.
Helaas loopt het allemaal anders dan zij denken ...

Zoals gezegd: ik vond het een boeiende film en wel zowel in zijn vormgeving als in de aankleding.
Ik kon mij zonder veel moeite gedurende bijna twee uur terugwanen in de wereld tussen 1880 en 1890.
Het is een film die ik best nog een tweede keer zou willen zien.
In ieder geval wil ik het boek van Thomas Rosenboom gaan lezen.

Filmkring Plaza Futura - Oktober 2015

De tweede film van dit seizoen is "Youth" van de  Italiaanse regisseur Paolo Sorrentino.

In feite is het verhaal van de film simpel.

Wij worden geconfronteerd met twee oude heren die een langdurige "vakantie" in een luxueus Zwitsers kuuroord" doorbrengen.

Het zijn oude vrienden: een beroemde dirigent en een succesvol filmer.

De dirigent heeft een punt achter zijn carrière gezet, maar de cineast droomt nog altijd van een volgende film.

Zij hebben beide een bewogen leven achter zich en hebben hier diepe gesprekken over.

Mooi zijn de beelden waarbij zij wandelen door het schitterende stuk Zwitserland waarin het hotel gelegen is.

Er is dus alle gelegenheid om hier een schitterende film van te maken.

De bovengenoemde elementen leveren daar meer dan voldoende materiaal voor.

Voor regisseur Sorrentino is het echter niet genoeg.

Hij laat ons tal van onstuimige en oorverdovende beelden zien van het vermaak dat buiten de kuururen over de hoofden van de hotelgasten wordt uitgegoten.

Dat is niet nog niet voldoende, want wij zien ook talloze scenes die ontleend zijn aan de dromen van de hoofdpersonen.

Ook deze zorgen eveneens voor veel spektakel en lawaai.

De feitelijke plot van de film - die ik niet verraden zal - raakt hierdoor (in mijn ogen) volledig buiten zicht.

Ik zou zeggen: "Ga deze film inkorten door alle overbodige - er in feite niet toe doende - scenes eruit te gooien. Daardoor zal het feitelijke dramatische verhaal beter uit de verf komen."

Filmkring Plaza Futura - September 2015

De zomer is weer voorbij en dus is het winterseizoen is weer begonnen.

Vanmorgen zag ik de film "Dheepan". Hij gaat over drie Tamil- oorlogsslachtoffers uit Sri Lanka die alles op alles zetten om asiel te krijgen in Frankrijk. Om de kansen op een succesvolle oversteek te vergroten worden zij - drie willekeurige mensen - bijeengezet om een vals gezin te vormen. Een man, een vrouw en een jong meisje.

Na op deze wijze aan de ene oorlog te zijn ontsnapt vindt de ‘familie’ haar tweede beproeving in een gewelddadige betonnen buitenwijk van Parijs. Dit keer dus met elkaar als een geforceerd gezin. Hier in deze buurt geldt het recht van de sterkste, vol met onderhuidse spanningen van mensen die een nieuw leven proberen op te bouwen met de weinige middelen die ze hebben.

Het was een lange en aangrijpende film. Eerst de beelden van de vluchtelingen op Sri Lanka en daarna hun moeizame start in Parijs. Het gezin krijgt na deze aanloop woonruimte aangeboden in een faubourg en de 'vader' een baan als conciërge in de desolate flatgebouwen. Ondanks de geweldige taal- en andere problemen zien zij toch kans om zich te handhaven. Drugsbendes zorgen echter voor een overlast die zelfs uitloopt op massale vuurgevechten.

De film eindigt tamelijk abrupt met wat vreedzamere beelden in Engeland.

Dit gelukkige einde verhinderde niet dat ik de filmzaal in een nogal droefgeestige stemming verliet. In deze tijd met een groeiend vluchtelingenprobleem en vuurgevechten in onze eigen dorpen en steden is dat ook begrijpelijk.

Ik heb de film alleen met een groepje dames bekeken. Arianne had de voorstelling niet op tijd kunnen bereiken. Gelukkig stond zij na afloop in de hal op mij te wachten. Het deed mij goed om mijn gevoelens over de film met haar te kunnen delen.

Filmkring Plaza Futura - april 2015

Arianne en ik gingen vorige week vrijdag vol verwachting naar de voorstelling.
Op het programma stond een costuumdrama: "Journal d'une Femme de Chambre" naar het boek van Octave Mirbeau.
Het werd inderdaad een film met oogstrelende plaatjes, maar bracht desondanks niet wat wij ervan verwacht hadden.
Het verhaal is niet ingewikkeld: Célestine, een jonge vrouw, wordt kamermeisje bij de heer en mevrouw Lanlaire in een groot landhuis..
Zij is een zeer strenge meesteres en hij zou wel graag vrijen met de mooie jonge vrouw.
In het huis zijn verder aanwezig de wat dommige keukenmeid en het manusje -van-alles, Joseph.
Tot zover is het nog wel te begrijpen, maar het kamermeisje blijkt wel over een uitzonderlijk mooie garderobe te beschikken.
Er duikt ook in de vorm van een gepensioneerde kapitein een zeer vreemde buurman op.
Een poosje later blijkt Célestine ineens andere werkgevers te hebben: een oude dame met haar zieke kleinzoon.
Er onstaat een hartstochtelijke relatie tussen Célestine en de jonge man, die het helaas niet overleeft.
Het is wel aanleidng om een uitbundige seksscene in de film op te nemen.
Célestine keert terug bij mevrouw, die ineens heel lief is geworden.
Het wordt echter geen gelukkig slot, want Joseph blijkt heel andere plannen te hebben en Célestine volgt hem daarbij.
Het moge duidelijk zijn: de film toont mooie beelden, maar de verhaalkant rammelt  en de karakters van de hoofdpersonen zijn te weinig uitgewerkt om je met (één van) hen verbonden te voelen.
Ik denk, dat dit te danken is van de omzetting van het verhaal naar het scenario; dat lijkt mij niet helemaal succesvol verlopen.
Wij voelden ons na afloop van de film dan ook min of meer teleurgesteld.

Plaza Futura - Filmkring maart 2015

Ik heb een paar dagen lopen nadenken over deze film die Arianne en ik afgelopen vrijdag zagen. Het is een film vol beelden die allerlei gevoelens op zouden kunnen roepen:

• vluchtende mensen die belaagd worden door bommen werpende vliegtuigen;
• de bezetting van een Frans stadje door een Duitse legergroep;
• de inkwartiering van Duitse soldaten bij Franse burgers;
• een dodelijke aanslag op een Duitse officier;
• huiszoekingen door de Duitsers om de dader op te sporen;
• de executie van de burgemeester als represaille voor het niet vinden van de dader;
• de ontsnapping van de dader, waarbij twee Duitse soldaten worden gedood.

Als je deze opsomming leest, denk je: "Nou, voldoende stof om diep geraakt te worden!" Maar het eerste wat ik tegen Arianne zei, was: "Gek hè, maar ik heb helemaal met niemand in de film mee kunnen leven". Arianne was het volkomen met mij eens.
Ook later toen ik verder over de film nadacht, bleef ik dat vreemd vinden. Het is in technisch opzicht een goede film: de beelden zijn helder, scherp en duidelijk en de acteurs doen hun best om hun personage te verbeelden. Ik zag het, maar aanschouwde het onbewogen en dat is niet wat ik van een film verwacht. Zeker in dit geval, omdat mijn herinneringen aan de oorlogsjaren nog sterk in mij leven. Het zou natuurlijk kunnen dat ik te veel van dit soort beelden gezien heb en daardoor afgestompt ben geraakt. Ik ben benieuwd naar wat de recensenten over deze film zullen schrijven.

Ontmoeting in Utrecht

Afgelopen dinsdag reisde ik weer eens af naar Utrecht om mijn oude HBS-vrienden te ontmoeten.
Ik liep wat vertraging door de bus en de trein die er beide wat langer over deden dan gepland.
Ik kwam dan ook alleen Jan S tegen bij de uitgang naar Hoog Catharijne.
Getweeën gingen wij op zoek naar de beide anderen die nog midden in de centrale stationshal stonden te wachten.
Na de begroeting wandelden wij naar een plek om onze ontmoeting verder voort te zetten.
Al lopend besloten wij om niet naar een andere horecagelegenheid te zoeken.
Zo wandelden wij naar ons stamcafé "Olivier".
Het was er rustig en wij konden zelfs plaatsnemen rond de leestafel, althans na de huiskat met stoel en al verplaatst te hebben.
Ik was van tevoren eigenlijk wat onzeker of onze bijeenkomst nog wel gezellig zou zijn.
Nou, dat bleek al gauw volkomen overbodig, want al snel smikkelden wij van de bestelde dranken en gerechten.
Daarbij heerste er bepaald geen stilzwijgen, want wij bleken elkaar nog steeds heel erg veel te vertellen te hebben.
Zo ging de tijd snel voorbij en besloten wij opnieuw een afspraak te maken om verder te praten in augustus.
Wij wandelden tot slot gezamenlijk terug naar de stationshal en gingen daar al snel uit elkaar om een trein naar huis te halen.
Mijn trein stond al gereed langs het perron en ik stapte dus snel in.
Ik was moe en vol gedachten die ik probeerde op een rijtje te zetten.
Gelukkig verliep de reis zonder enig oponthoud en om vier uur begroette ik weer Enny die verbaasd was over mijn vroege thuiskomst.
N.B. Elders in deze Blog kun je een foto vinden die ik drie jaar geleden maakt van ons groepje.

Filmkring Plaza Futura - febuari 2015

Vandaag werd ons de film "Foxcatcher" van Mark Schultz getoond.
In deze film wordt het verhaal verteld van de schatrijke John De Pont die dol is op worstelen. Hij heeft zijn oog laten vallen op twee Olympische worstelkampioenen - Mark en Dave Schultz - die hij wil gaan coachen. Mark gaat op het aanbod in en gaat op het landgoed van De Pont wonen, waar hij allerlei faciliteiten ter beschikking krijgt. Om Dave ook zover te krijgen is meer nodig, maar ook hij betrekt uiteindelijk met zijn gezin een woning op het terrein van "Foxcatcher". Het avontuur loopt echter zeer dramatisch af.
Toen ik deze beschrijving las bekroop mij al een gevoel van twijfel. Inderdaad werden mijn bange voorgevoelens bewaarheid. In principe is het een boeiend verhaal van een rijkaard die zich in zijn hobby kan uitleven dank zij twee armere mensen. Als je echter -zoals ik - een afkeer van geweld en zeker geweld als sport hebt, wordt het een stuk minder aantrekkelijk. Het landgoed waarop het verhaal zich afspeelt is beeldschoon en levert dan ook mooie beelden op. De aandacht gaat echter vooral uit naar het vechten.
Het is in technisch opzicht een knappe film, maar ik vraag mij af of de maker van de film de bezoekers van deze filmkring voor ogen heeft gehad bij de productie ervan. Als ik tijdens de voorstellingen om mij heen kijk, zie ik vooral senioren en met name dames. Ik vraag mij af waarom de programmeur van het seizoensaanbod gedacht heeft deze doelgroep een plezier te doen met het aanbieden van deze film.

Een trieste afsluiting

23 oktober 1999 maakte ik mijn eerste dagtocht met de "Blaalse School" naar "Kröller Müller" die toen nog geleid werd door Wout Fiers. In de loop der jaren daarna assisteerde Anja Van Bakel hem daarbij. Langzamerhand ging zij steeds meer zaken van hem overnemen en de eerste dagtocht die door haar georganiseerd werd en waaraan ik deelnam was die op 4 januari 2003 naar Amsterdam.

Na die datum heb ik nog aan tal van dagtochten onder haar leiding deelgenomen. Daarnaast had ik ook het genoegen om aan drie meerdaagse reizen deel ter nemen, naar Spanje, Italië en Parijs. Aan al  die tochten bewaar ik mooie herinneringen en heb er met vele deelnemers leuke ontmoetingen en gesprekken gehad.

Helaas kwam vorig jaar het eind van deze mooie belevingen in het zicht toen Anja aankondigde er eind 2014 mee te zullen ophouden. Jammer genoeg meldde zich niemand die haar werk wilde voortzetten.

Zo kwam het dat wij vandaag als deelnemers afscheid hebben genomen van Anja en de twee mannen die samen met haar de evenementen uitvoerden: de buschauffeur Edgar en de reisgids Xavier.

Er waren velen naar Steensel gekomen om afscheid van hen te nemen en hen op warme wijze te bedanken voor het vele werk dat zij voor ons hebben gedaan.

Ik ben blij dat ik ook gegaan ben, want zo ontmoette ik nog eens vele oude bekenden die ik waarschijnlijk niet meer tegen zal komen.

Ik zou nu graag iets vinden dat dit mooie gebeuren zou kunnen vervangen.

Filmkring "Plaza Futura"- Januari 2015

Vorige week vrijdag ging ik gespannen naar Plaza Futura om deze film te zien.
Ik heb namelijk in november 2001 een hele mooie overzichtstentoonstelling met werken van William Turner in Museum Folkwang in Essen gezien.
Ik was daar toen behoorlijk van onder de indruk en kocht dan ook het fraaie tentoonstellingsboek.
Natuurlijk heb ik voor het bekijken van de film dat boek weer tevoorschijn gehaald en bekeken.
Er waren veel afbeeldingen van zijn schilderijen te zien, maar uit het biografische deel bleek dat wat men van zijn leven weet vooral uit feitjes bestaat.
Mike Leigh heeft dus vooral gebruik moeten maken van zijn fantasie en misschien van boeken over en uit die tijd, zoals die van Charles Dickens.
Die gedachte heb ik ook terug kunnen vinden in de recensies van de film.

Het is een lange film van 149 minuten, waarin wij gelukkig even een pauze kregen om de benen te strekken.
Ik heb mij overigens geen ogenblik tijdens de film verveeld.
Er wordt een schitterende reeks beelden vertoond over het leven van mensen in die tijd, over de wijze waarop zij zich gedroegen, woonden en leefden.
Die beelden kwamen op mij als redelijk betrouwbaar over.
Het boeiendste vond ik de scenes waarin getoond  werd hoe Turner te werk ging in "het veld" en thuis zijn schetsen uitwerkte tot schilderijen.
Ook zijn contacten met collega's in de "Royal Academie" en met potentiële klanten werden goed in beeld gebracht.
Toch heb ik achteraf wel wat kritisch vragen:

• Was het echt wel noodzakelijk om de film zo lang te maken?
• Hadden sommige scenes niet wat korter gekund, zoals de (onvermijdelijke) seksscenes en sommige discussies in de "high society"?
• De reden het opnemen van de scenes met het zielige kamermeisje is mij ook niet duidelijk geworden (een stukje maatschappijkritiek?)