Filmkring Plaza Futura: "Amour"

Ik heb de eerste film gemist door mijn vakantie in Zeeland.
Ook vorige week miste ik de filmbijeenkomst vanwege een verjaardagsfeestje.
Daarom ben ik vanmorgen naar de filmvoorstelling van een andere groep geweest.
We keken naar de film "Amour" van Michael Haneke.
Aanvankelijk werd ik zeer geboeid door wat ik te zien kreeg, omdat het een onderwerp van belang voor mijn leeftijdsgroep is.
Het verhaal gaat over een ouder echtpaar, beiden gewezen pianoleraar.
Zij hebben een goed huwelijk en houden van elkaar.
Op een morgen echter gedraagt de vrouw zich heel wonderlijk.
Het blijkt dat zij een herseninfarct heeft gehad en wordt opgenomen.
Als zij terugkeert in hun woning is zij halfzijdig verlamt.
Ze wil nooit meer naar een ziekenhuis.
Haar man verzorgt haar (daarom?) zelf in hun comfortabele appartement.
Zij doen zo weinig mogelijk een appèl op anderen, zoals haar dochter die ver weg met haar man in Engeland woont.
Aangezien de toestand van de vrouw langzaam aan verslechtert komt er aanvankelijkwel drie keer week een verpleegster om haar te verzorgen.

In het begin voelde ik mij zeer aangesproken door de filmbeelden.
Maar dat veranderde langzaam wel, want de film ging traag verder met veel detailinformatie.
Ik was kennelijk niet de enige die zich daaraan stoorde, want een tiental mensen verliet na enige tijd de filmzaal.
Ik ben echter blijven zitten en heb het verhaal tot het einde gezien.
Ik ben mij bewust dat het om een situatie gaat die in werkelijkheid voorkomt.
Twee oude mensen die door het leed dat hen overkomt totaal geïsoleerd raken.
Ik denk echter dat je dat verhaal ook beknopter en toch indringend zou kunnen vertellen.
Ik denk dat zelfs met hetzelfde filmmateriaal zou kunnen, want de hoofdrolspelers Jean-Louis Trintignant en Emanuella Riva acteren werkelijk geweldig.
Het is allemaal - naar mijn idee - wat overtrokken.
Achteraf spraken twee dames mij hierover aan en deelden mijn mening.

P.S. Achteraf denk ik dat mijn mening over de film weinig objectief is. Wat ik zag, zou mij zomaar kunnen overkomen en dat is geen prettige gedachte.

Ontmoeting in Utrecht

Vandaag reis ik weer naar Utrecht om mijn oude klasgenoten van het Christelijk Lyceum in Amsterdam te ontmoeten.
Het is bijna niet te geloven dat wij 60 jaar geleden eindexamen HBS-B deden en elkaar daarna uit het oog verloren.
Het is nog ongelooflijker dat wij elkaar nu twee keer per jaar in Utrecht ontmoeten.
Het is enorm gezellig om bij café Olivier gezellig bij te praten.
Natuurlijk vergeten wij daarbij niet om de inwendige mens te versterken.

Na ons samenzijn wandel ik naar boekhandel Selexyz.
Terwijl het buiten regent koop ik daar een boek over Android smartphones.
Ik heb er één aangeschaft en wil meer weten over wat je er zoal mee kunt doen.
Vervolgens loop ik naar het Centraal Museum, waar ik een paar exposities bezichtig.
Vooral de oude kunst vind ik de moeite waard, maar ook de expositie "Munt met een missie" bekijk ik met plezier.
Later keer ik in een propvolle trein terug naar Eindhoven, maar kan gelukkig wel een zitplaats bemachtigen.

Rondje IJ in Amsterdam

Op vrijdag 10 augustus breng ik weer eens een bezoek aan mijn schildervriend Dolph.
Helaas gaat de ttrein niet rechtstreeks naar Amsterdam CS.
Door een aanrijding in Duivendrecht moeten wij omrijden via Hilversum.
Gelukkig beperkt zich de tegenvaller zich tot 12 minuten vertraging.
In de nieuwe stationshal west zit Dolph al voor de Alberty Heijn op mij te wachten.
Gezamenlijk wandelen wij naar het kantoorjte van Dudok, dat omgevormd is tot een restaurant.
Hier genieten wij van een cappuccino en het mooie uitzicht over het IJ.
Het bevalt ons zo goed dat wij ook onze lunch hier gebruiken.
Dat doen wij echter wel buiten op het terras in de zon.

Wat later steken wij het IJ over met de pont.
Wij richten onze schreden naar de voormalige shell-toren.
Er is een tentoonstelling ingericht, maar een blik naar binnen vinden wij voldoende.
Wij wandelen dus verder naar het nieuwe gebouw van het filmmuseum.
Dat gaat verder door het leven als "EYE, het Huis voor de Film".
Hoewel wij geen tijd hebben voor een film, is het bezoek aan het gebouw toch de moeite waard.
Wij vermaken ons enige tijd in een soort cel, waar je kunt bladeren door het filmarchief.
Ook het bezoek aan de boekhandel is interessant.

Wij verlaten het gebouw, maar drinken wat op een terras voor wij weer met de pont terugvaren.
Als wij opnieuw aan de andere kant van het IJ staan, zoeken wij bus 22 op die ons naar het Scheepvaart Museum brengt.
Ik was nog niet eerder in het geheel gerenoveerde gebouw geweest en kijk mijn ogen uit.
Wij hebben maar een uur om er te rond kijken en beperken ons tot de oostelijke vleugel.
Hij  is schitterend, zowel wat betreft de vormgeving als aangaande het geëxposeerde.
Ik hoop nog eens de gelegenheid te krijgen om het op mijn gemak te bekijken.
Tot slot eten wij een smakelijke pizza op de stoep voor een pizzeria naast de Korte Wittenburgerstraat.
Daarna rijden wij met de bus terug naar het Centraal Station.
Ik hoef daar niet lang op de trein te wachten en rijd zonder oponthoud in een propvolle trein terug naar Eindhoven.

Ichthusschool - Amsterdam

Vijftig jaar geleden was ik mij na een verblijf van zes jaar in Enschede aan het voorbereiden op de terugkeer naar Amsterdam.
Ik had gesolliciteerd naar de functie van hoofd der school van een nieuw op te richten hervormde school in Amsterdam-Osdorp en was tot mijn blijdschap aangenomen.
Ik zou in augustus de leiding aanvaarden van wat nu nog een dependance was van de Prof, Dr. H. Kraemerschool (hoofd Cor de Graaf).
Helaas moest ik mijn intrede in het blauwe noodschooltje aan de Funke Kupperstraat wegens angina uitstellen.
Toen ik een week later wel in het gebouwtje arriveerde, begon een periode in mijn leven waaraan ik nog steeds met genoegen terug denk.
Ik was dus blij te vernemen, dat het jubileum niet ongemerkt voorbij zal gaan.
Ik heb mij dan ook meteen aangemeld voor de reünie op 10 november 2012.
Ik hoop daar oud-collega's en oud-leerlingen te ontmoeten.

Dagje Amsterdam/Amstelveen

Enny gaat vandaag haar vriendinnen Greet en Nel in Amstelveen bezoeken.
Aangezien ik ook nog een vrij-reizendag van de NS heb, besluit ik om haar te vergezellen.
Het is voor de drie vrouwen natuurlijk wel fijn om zonder mij een paar uur bij te praten.
Daarom onderbreek ik de reis in Amsterdam om een paar tentoonstellingen te bezoeken.
Allereerst nuttig ik een grote kop koffie en een gevulde koek in de hal van het Centraal Station.
Daarna wandel ik op mijn gemak langs het Damrak en Rokin naar de Turfmarkt.
Hier ligt het Allard Pierson Museum, dat gewijd is aan de Oudheid.
Er is op dit moment een tentoonstelling over "Paard en Ruiter".
Die schetst een beeld hierover in het oude Griekenland en op de Mongoolse steppen.
In feite zijn het twee kleine maar goed verzorgde exposities, die ik met veel plezier bekijk.
Aangezien ik het museum vaker heb bezocht , beperk ik mij hiertoe.

Na het bezoek aan het Allard Pierson Museum, wandel ik via het Muntplein naar de Vijzelstraat.
Hier is het Stadsarchief van Amsterdam gehuisvest in het voormalige gebouw van de Handel Maatschappij.
Ik zal mij ook hier beperken tot één expositie: "Isaac Israels in Amsterdam".
Mijn eerste uitgebreide kennismaking met het werk van deze schilder was in 1999.
Er was toen een uitgebreide tentoonstelling van zijn werk in het Kröller-Müller Museum.
Ik was heel erg onder de indruk van het getoonde werk; de schilderijen zowel als de tekeningen.
Nu ben ik opnieuw onder de indruk van het getoonde: schilderijen, etsen, tekeningen en schetsboeken.
Het is echt een sfeervolle expositie, die de moeite waard is om te bezoeken.

Als ik uitgekeken ben, breng ik nog even een bezoekje aan de in informatie over Amsterdam gespecialiseerde boekwinkel.
Vervolgens wandel ik op mijn gemak langs de Herengracht naar het Waterlooplein.
Hier is een metrostation, waar ik in metro 51 kan stappen voor de rit naar Amstelveen.
Ik zie echter nergens de bekende "M"!
Gelukkig is er een "nieuwe Nederlander" die mij naar de goede plaats (een gang in het Stadhuis-/Stoperagebouw) begeleid.
Zo kan ik mij na een ritje van een half uur en een wandeling van een kwartier bij de dames voegen.

Donderdagmorgen - schilders

Enige jaren geleden heeft Wim het initiatief tot het oprichten van een schildersclub genomen.
Wij hadden daarvoor les van Theo Kappé gehad, maar die was daarmee gestopt toen hij 65 werd.
Daarna hebben wij twee jaar begeleiding van Ingrid Simons gehad, maar die was op haar beurt daarmee moeten stoppen omdat zij het te druk kreeg.
We kregen echter inderdaad een groep van ongeveer tien gevorderde amateur-schilders bijeen om elke donderdagmorgen samen te werken in het atelier op de zolderverdieping van het Carolusgebouw in Valkenswaard.
Vorig jaar leek dat tot einde een te komen door terugloop van het aantal deelnemers.
Wij hebben gelukkig nieuwe mensen aan kunnen trekken en sinds september j.l. omvat ons groep weer 12 enthousiastelingen.
We vinden het nu tijd geworden om naar buiten te treden met een expositie in de foyer van het Carolusgebouw.
Deze expositie vindt plaats van 6 tot en met 22 oktober a.s.

N.B. Foto van Wim Verhees

Exit SeniorWeb Waalre

Vijfentwintig april was een trieste dag voor mij, want wij rondden het bestaan van SeniorWeb Waalre af met een diner in "De Oude Toren".
Wij zijn begin negentiger jaren begonnen met geven van computerles aan ouderen. Het ving heel primitief aan met een aantal  computers die in kasten in het kooklokaal van het ontmoetingscentrum "Het Klooster" stonden. De cursisten stroomden desalniettemin al gauw toe en er vormde zich eveneens een kring van vrijwillige docenten.
Aanvankelijk werkten wij met zelfgemaakt studiemateriaal, maar allengs werd overgegaan op studieboeken. Wij hebben lesgegeven in de opeenvolgende Windows-systemen, in Word en Fotografie-programma's. Uiteindelijk werkten wij in een riant cursuslokaal met een twaalftal cursistencomputers en een docentensysteem dat verbonden was met een beamer. Desondanks nam de laatste jaren het aantal cursisten af. De huur van het cursuslokaal was de oorzaak dat wij uiteindelijk moesten besluiten te stoppen.
Jammer, maar het feit dat wij meer dan duizend senioren hebben mogen helpen om thuis te raken op de computer troost ons.
Onze apparatuur is nu in handen van de ouderenbonden in Waalre. Wij hopen dat zij er een zinvolle bestemming aan kunnen geven.

Reünie van de Prins Willemschool in Enschede

Ik ben van 1956 tot en met 1959 onderwijzer geweest aan deze school. Na vier jaar als assistent-accountant te hebben gewerkt, startte ik in augustus als meester van de vierde klas met 46 kinderen.
Vijf jaar geleden had ik opnieuw mijn eerste contact met een aantal meisjes uit die klas. Het werd een hartverwarmende ontmoeting. De dames besloten tot een poging om een reünie te organiseren. Dat lukte en in 2009 ontmoette ik 23 van mijn oud-leerlingen.
Het was een succesvolle ontmoeting. Er werd zelfs besloten om er een vervolg aan te geven. Het jaar waarin zij 65 zouden worden leek een goed moment.
Afgelopen zaterdag ontmoetten wij elkaar opnieuw. Ik was blij erbij aanwezig te mogen zijn. We waren met z'n zeventienen. Jammer dat het er niet meer waren. Aan de andere kant kreeg ik nu de gelegenheid om met vrijwel iedereen een babbeltje te maken.
Op de foto - die ik van Stieni ontving - ben ik de derde van links.
De middag vloog voorbij. Er werd afgesproken om opnieuw te proberen een reünie te organiseren.

Plaza Futura: "Monsieur Lahzar"

Vandaag zag ik weer een film in het kader van de Filmkring.
Ik heb geboeid naar de film zitten kijken.
Het is een aandoenlijk verhaal: Op een basisschool in Montreal wordt door een jongen de juffrouw gevonden die zichzelf opgehangen heeft. Uiteraard veroorzaakt dit de nodige onrust en schept het eveneens een vacature. Die vacature wordt ingevuld door een vluchteling die zichzelf hiervoor aanbiedt. Hij krijgt de baan en gaat op een eigenzinnige manier lesgeven aan de kinderen die natuurlijk behoorlijk aangeslagen zijn. Zijn manier van werken helpt de kinderen bij het verwerken van hun emoties. Wij vernemen ook het één en ander van zijn achtergrond. Hij is een Algerijnse vluchteling die asiel heeft aangevraagd in Canada. Als blijkt dat zijn gezinsleden zijn vermoord, wordt zijn aanvraag gehonoreerd. Ondertussen heeft echter de directrice van de school hier ook van gehoord en vernomen dat de heer Lahzar in Algiers in zijn eigen restaurant werkte.
Hoewel ik geboeid heb gekeken en zelfs einigszins geëmotioneerd raakte, viel mij op dat er in de film nogal wat shots zaten waarvan relatie tot het verhaal mij niet helemaal duidelijk werd.
Na afloop van de film dronk ik met twee vriendinnen koffie in het restaurant. Al napratend met hen kwamen er toch wel wat bedenkingen bij mij op:

• het lokaal waar je lesgeeft gebruiken om zelfmoord te plegen lijkt mij toch wel een heel vreemde actie voor een lerares waarvan de kinderen veel hielden;
• een schoolhoofd die een leraar benoemt zonder zijn antecedenten na te trekken lijkt mij wel erg goed- gelovig;
• iemand die zonder een adequate opleiding zomaar les kan geven aan een klas kinderen lijkt mij een zeer uitzonderlijk persoon;
• nog uitzonderlijker is dat die persoon wel op een heel ouderwetse manier lesgeeft en dat de kinderen (en hun ouders) dat zomaar accepteren.

 Het verbaast mij dan ook niet om vervolgens op de flyer met informatie te lezen dat de film een bewerking van een toneelstuk is.
Desalniettemin, toch de moeite waard om te gaan zien.

Ontmoeting in Utrecht

Ik ben op 24 februari 2012 al vroeg op.
Vandaag zal ik weer mijn drie klasgenoten uit de vijfde klas van de HBS ontmoeten; wij deden in 1952 eindexamen.
Een beetje gespannen ontbijt ik, doe mijn oefeningen en ga onder de douche.
Als ik mij aangekleed heb, wandel ik op mijn gemak naar de bushalte.
De bus arriveert precies op tijd en is bijna leeg.
Ik kan dus helemaal voorin gaan zitten.
De bus rijdt uiterst rustig naar het station.
De chauffeur hoeft maar een paar keer te stoppen voor nieuwe passagiers.
Mijn treinreis verloopt eveneens zonder problemen, evenals die van mijn vrienden, zodat wij elkaar precies om elf uur in de stationshal van Utrecht CS ontmoeten.
Na de begroeting lopen wij op ons gemak naar Restaurant "Olivier".
We drinken hier koffie en lunchen er, onderwijl druk pratend over nu en vroeger.
De uren vliegen dan ook voorbij.
Ik heb geen zin in een verder bezoek aan Utrecht, dus wandel ik samen met mijn vrienden terug naar de stationshal.
Rond half drie nemen wij weer afscheid en reizen terug naar onze eigen woonplaats.
Ik arriveer rond half vijf weer in Aalst.

Overpeinzing

Na twee weken de strengste vorstperiode sinds vele jaren te hebben ondergaan, is vandaag de dooi aangevangen.
Ik hoop dat die dooi doorzet, want ik beleef weinig leuke dingen tijdens zo'n winterse periode.
Schaatsen heb ik voor het laatst in 1964 of 65 gedaan op het IJsselmeer bij Muiden.
Het was leuk om het samen met de kinderen van klas 5 te doen, die daar drie weken verbleven in het kader van het "Vakantiekinderfeest".
Mijn linkervoet liet het echter afweten en ik wist dat het schaatsen voorbij was.

Jammer natuurlijk, maar niet iets om blijvend over te treuren, want sindsdien heb ik nog vele leuke andere dingen beleefd.
Ook nu kijk ik weer uit naar wat dit jaar zal gaan brengen.
Mijn vrouw, Enny, heeft onze vakantie geboekt; wij gaan opnieuw - zoals inmiddels traditioneel - twee weken naar Zeeland.
Ik heb voor mijzelf geboekt een kunstreisje naar Parijs.
Waar ik ook naar uitkijk is de reünie in april met mijn eerste klas als onderwijzer.
Het is een vervolg op de reünie van drie jaar geleden.
De meesten worden dit jaar 65 jaar en dat leek hen een goede aanleiding voor een nieuwe ontmoeting.
Er zijn nog twee jubilea waar ik bij betrokken hoop te worden.
Vijftig jaar geleden werd ik hoofd van de Ichthusschool in Amsterdam-Osdorp.
Veertig jaar geleden werd ik hoofd van De Kring in Apeldoorn-De Maten.
Het waren beide nieuw opgerichte scholen.
Als er wat gevierd wordt, hoop ik dat zij mij niet vergeten.

Plaza Futura - Intouchables

Vandaag weer opnieuw naar de bioscoop geweest; nu naar de Filmkring.
Aangezien het nog tien graden vroor heb ik maar de bus gepakt, die stopt bijna voor mijn huis en voor de bioscoop.
Samen met drie vriendinnen zag ik de Franse film "Intouchables" van Olivier Nakache en Eric Toledano.
Het verhaal is eigenlijk heel simpel: een steenrijke man die vanaf zijn kin verlamd is neemt een nieuwe persoonlijke verzorger in dienst.
Zijn keus is daarbij gevallen op een jonge Senegalees uit een eenvoudig milieu.
De film is technisch heel knap gemaakt en dat is op zich natuurlijk al boeiend.
Toch heb ik er een onbestemd gevoel aan over gehouden.
Ik heb namelijk niet goed door wat de makers met hun film bedoelden te bereiken.
Wilde zij ons bijna twee uur vermaken met de capriolen van de Senegalees, die zijn "baas" zonder enig medelijden behandelt maar wel doet opleven?
Zij wilden ons kennelijk niet mee laten leven met de "patient" waarmee de Senegalees als een pop rond zeulde.
Zij wilde ons kennelijk wel doen geloven dat de Senegalese "ruwe bolster" toch een blanke pit verborg.
Goed, ik heb wel vermaakt gekeken, maar ik had toch liever wat meer diepgang gezien.

The Lady

Gisteren was een feestdag voor mij: mijn oudste dochter was jarig.
We hebben dat gevierd door samen naar de bioscoop "Plaza Futura" in Eindhoven te gaan.
We ontmoetten elkaar in het restaurant, waar wij heerlijk hebben gegeten.
Daarna zagen wij de film "The Lady" van Luc Besson.
Ik vond het een schitterende film, die over het leven Aung San Suu Kyi gaat.
Zij is de bekende strijdster voor de democratie in Birma.
Haar levensverhaal wordt boeiend in beeld gebracht, maar ook de beklemmende sfeer van de onderdrukking door de junta.
Nu kreeg ik eerst door wat in een dergelijke context huisarrest betekent en wat het van een mens vraagt om dan standvastig te blijven in zijn (c.q. haar) overtuiging.
De film eindigt met hoopvolle beelden: het massale protest van de monniken.
Moge dat protest een positief eindresultaat opleveren.

Nieuwe start

Welkom op mijn nieuwe blog.
Misschien was de naam "Meester Hans" toch niet zo'n goed idee.
Daarom ga ik het nu opnieuw proberen met mijn eigen naam.
Ik hoop, dat ik nu wel wat volgers  en reacties krijg.

Groetjes
Hans