Vandaag weer opnieuw naar de bioscoop geweest; nu naar de Filmkring.
Aangezien het nog tien graden vroor heb ik maar de bus gepakt, die stopt bijna voor mijn huis en voor de bioscoop.
Samen met drie vriendinnen zag ik de Franse film "Intouchables" van Olivier Nakache en Eric Toledano.
Het verhaal is eigenlijk heel simpel: een steenrijke man die vanaf zijn kin verlamd is neemt een nieuwe persoonlijke verzorger in dienst.
Zijn keus is daarbij gevallen op een jonge Senegalees uit een eenvoudig milieu.
De film is technisch heel knap gemaakt en dat is op zich natuurlijk al boeiend.
Toch heb ik er een onbestemd gevoel aan over gehouden.
Ik heb namelijk niet goed door wat de makers met hun film bedoelden te bereiken.
Wilde zij ons bijna twee uur vermaken met de capriolen van de Senegalees, die zijn "baas" zonder enig medelijden behandelt maar wel doet opleven?
Zij wilden ons kennelijk niet mee laten leven met de "patient" waarmee de Senegalees als een pop rond zeulde.
Zij wilde ons kennelijk wel doen geloven dat de Senegalese "ruwe bolster" toch een blanke pit verborg.
Goed, ik heb wel vermaakt gekeken, maar ik had toch liever wat meer diepgang gezien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten