Ontmoeting in Utrecht

Ik ben op 24 februari 2012 al vroeg op.
Vandaag zal ik weer mijn drie klasgenoten uit de vijfde klas van de HBS ontmoeten; wij deden in 1952 eindexamen.
Een beetje gespannen ontbijt ik, doe mijn oefeningen en ga onder de douche.
Als ik mij aangekleed heb, wandel ik op mijn gemak naar de bushalte.
De bus arriveert precies op tijd en is bijna leeg.
Ik kan dus helemaal voorin gaan zitten.
De bus rijdt uiterst rustig naar het station.
De chauffeur hoeft maar een paar keer te stoppen voor nieuwe passagiers.
Mijn treinreis verloopt eveneens zonder problemen, evenals die van mijn vrienden, zodat wij elkaar precies om elf uur in de stationshal van Utrecht CS ontmoeten.
Na de begroeting lopen wij op ons gemak naar Restaurant "Olivier".
We drinken hier koffie en lunchen er, onderwijl druk pratend over nu en vroeger.
De uren vliegen dan ook voorbij.
Ik heb geen zin in een verder bezoek aan Utrecht, dus wandel ik samen met mijn vrienden terug naar de stationshal.
Rond half drie nemen wij weer afscheid en reizen terug naar onze eigen woonplaats.
Ik arriveer rond half vijf weer in Aalst.

Overpeinzing

Na twee weken de strengste vorstperiode sinds vele jaren te hebben ondergaan, is vandaag de dooi aangevangen.
Ik hoop dat die dooi doorzet, want ik beleef weinig leuke dingen tijdens zo'n winterse periode.
Schaatsen heb ik voor het laatst in 1964 of 65 gedaan op het IJsselmeer bij Muiden.
Het was leuk om het samen met de kinderen van klas 5 te doen, die daar drie weken verbleven in het kader van het "Vakantiekinderfeest".
Mijn linkervoet liet het echter afweten en ik wist dat het schaatsen voorbij was.

Jammer natuurlijk, maar niet iets om blijvend over te treuren, want sindsdien heb ik nog vele leuke andere dingen beleefd.
Ook nu kijk ik weer uit naar wat dit jaar zal gaan brengen.
Mijn vrouw, Enny, heeft onze vakantie geboekt; wij gaan opnieuw - zoals inmiddels traditioneel - twee weken naar Zeeland.
Ik heb voor mijzelf geboekt een kunstreisje naar Parijs.
Waar ik ook naar uitkijk is de reünie in april met mijn eerste klas als onderwijzer.
Het is een vervolg op de reünie van drie jaar geleden.
De meesten worden dit jaar 65 jaar en dat leek hen een goede aanleiding voor een nieuwe ontmoeting.
Er zijn nog twee jubilea waar ik bij betrokken hoop te worden.
Vijftig jaar geleden werd ik hoofd van de Ichthusschool in Amsterdam-Osdorp.
Veertig jaar geleden werd ik hoofd van De Kring in Apeldoorn-De Maten.
Het waren beide nieuw opgerichte scholen.
Als er wat gevierd wordt, hoop ik dat zij mij niet vergeten.

Plaza Futura - Intouchables

Vandaag weer opnieuw naar de bioscoop geweest; nu naar de Filmkring.
Aangezien het nog tien graden vroor heb ik maar de bus gepakt, die stopt bijna voor mijn huis en voor de bioscoop.
Samen met drie vriendinnen zag ik de Franse film "Intouchables" van Olivier Nakache en Eric Toledano.
Het verhaal is eigenlijk heel simpel: een steenrijke man die vanaf zijn kin verlamd is neemt een nieuwe persoonlijke verzorger in dienst.
Zijn keus is daarbij gevallen op een jonge Senegalees uit een eenvoudig milieu.
De film is technisch heel knap gemaakt en dat is op zich natuurlijk al boeiend.
Toch heb ik er een onbestemd gevoel aan over gehouden.
Ik heb namelijk niet goed door wat de makers met hun film bedoelden te bereiken.
Wilde zij ons bijna twee uur vermaken met de capriolen van de Senegalees, die zijn "baas" zonder enig medelijden behandelt maar wel doet opleven?
Zij wilden ons kennelijk niet mee laten leven met de "patient" waarmee de Senegalees als een pop rond zeulde.
Zij wilde ons kennelijk wel doen geloven dat de Senegalese "ruwe bolster" toch een blanke pit verborg.
Goed, ik heb wel vermaakt gekeken, maar ik had toch liever wat meer diepgang gezien.

The Lady

Gisteren was een feestdag voor mij: mijn oudste dochter was jarig.
We hebben dat gevierd door samen naar de bioscoop "Plaza Futura" in Eindhoven te gaan.
We ontmoetten elkaar in het restaurant, waar wij heerlijk hebben gegeten.
Daarna zagen wij de film "The Lady" van Luc Besson.
Ik vond het een schitterende film, die over het leven Aung San Suu Kyi gaat.
Zij is de bekende strijdster voor de democratie in Birma.
Haar levensverhaal wordt boeiend in beeld gebracht, maar ook de beklemmende sfeer van de onderdrukking door de junta.
Nu kreeg ik eerst door wat in een dergelijke context huisarrest betekent en wat het van een mens vraagt om dan standvastig te blijven in zijn (c.q. haar) overtuiging.
De film eindigt met hoopvolle beelden: het massale protest van de monniken.
Moge dat protest een positief eindresultaat opleveren.

Nieuwe start

Welkom op mijn nieuwe blog.
Misschien was de naam "Meester Hans" toch niet zo'n goed idee.
Daarom ga ik het nu opnieuw proberen met mijn eigen naam.
Ik hoop, dat ik nu wel wat volgers  en reacties krijg.

Groetjes
Hans