Film huis "Plaza Futura" - december 2014

Mij Old Lady

 Arianne en ik zagen deze film in deze voorstelling.

Voorop wil ik wel toegeven dat het een goede en technisch uitstekende film is.

Toch ben ik wat teleurgesteld, want ik had eigenlijk meer een blijspel verwacht.

Het verhaal van de film bevat daarvoor ook vele elementen:

• een berooide man die een appartement erft van zijn vader
• de vroegere eigenaresse (een oude vrouw) die het appartement gedurende haar leven mag blijven bewonen
• de nieuwe eigenaar die toch maar in het appartement gaat wonen
• hij probeert op slinkse manieren wat geld te verkrijgen
• er blijkt een tweede bewoonster te zijn: de dochter van de oude vrouw.

Mij dunkt met die elementen kun je inderdaad een blijspel opbouwen.
(Ik geloof dat dat eerder in een film is gebeurd, maar ik kan mij de titel niet herinneren).
Deze situatie kan echter ook dramatisch aangepakt worden.
Dat gebeurt hier dan ook doordat er hevige conflicten tussen de betrokkenen ontstaan.
Bovendien worden wij uitgebreid ingelicht over hoe deze situatie kon ontstaan.
Misschien is het mijn leeftijd dat ik daar niet zo ingenomen mee was.
Ik vond het loodzwaar, maar kan niet anders zeggen dan dat het toch een  boeiende film is.

Oudere oudere

Sinds een maand behoor ik tot de oudere ouderen.
Ik heb daarom mijn verjaardag groots gevierd in 't Stationskoffiehuis in Waalre.
's Morgens ontving ik mijn kinderen en kleinkinderen en eveneens die van mijn vrouw Enny.
Ik vond het belangrijk dat zij elkaar weer eens ontmoetten.
Zij waren er allemaal en het werd een hartelijk weerzien.
De ontmoeting werd afgesloten met een Brabantse koffiemaaltijd.
Toen zij wilden vertrekken werd dat verhinderd door de komst van Sint Nicolaas.
Gelukkig ergerde niemand zich aan dit oponthoud.
Ons jongste kleinkind ging zelfs met de stoet mee toen Sint naar Waalre-dorp vertrok.

's Middags mocht ik onze vriend(inn)en en kennissen ontvangen.
Ook dat was een gezellig en warm gebeuren.
De dag was natuurlijk veel te kort, maar ik heb ervan genoten.

P.S. Ik heb geen verlanglijstjes meer, maar vroeg in plaats daarvan een gift voor een goed doel.
Zo kon ik na afloop € 300 overmaken naar Stichting Vluchteling en de Samenwerkende Hulporganisaties (actie Stop Ebola).
Toch ontving een paar kleine attenties waaronder deze pop gemaakt door mijn dochter Karin.

Plaza Futura - november 2014

Party Girl - Film van Angelique Litzenburger

 

Arianne en ik bekeken vandaag deze film in de (kleine) zaal 3 van het filmhuis. Het is een intieme zaal die zich vulde met leeftijdgenoten die net als ik mogelijk het trappenlopen naar en in de grote filmzaal  willen vermijden.

Al gauw start de film en wordt een serie shots ondersteund door keiharde muziek over ons uitgestort. Zo maken wij kennis met de hoofdpersoon Angelique en een stel dames die gezamenlijk het personeel van een nachtclub vormen. Angelique is de oudste en heeft weinig klandizie, zodat zij meer drank tot zich neemt dan goed voor haar is. Aan het eind van de nacht wordt zij door de barman naar haar kamer gebracht.

Hierna ontspint het verhaal zich, waarin zij kennis maakt met een bezoeker die verliefd op haar blijkt.

Hij vraagt haar zelfs ten huwelijk, een aanzoek dat zij na lange aarzeling accepteert. In de aanloop naar de huwelijksvoltrekking worden wij geïnformeerd over het leven van Angelique die moeder en zelfs grootmoeder blijkt te zijn. Ze heeft zelfs nog een dochter die zij inmiddels tien jaar niet heeft gezien.

Langzaam zien wij ook een situatie ontstaan waarin blijkt dat Angelique het moeilijk heeft met de beslissing die zij genomen heeft.  Toch wordt het huwelijk voltrokken.

De film heeft echter een onverwacht slot, dat ik hier niet zal verklappen.

Wat vind ik van de film?

Nou, ik zou niets gemist hebben als ik hem niet gezien zou hebben. Ik ben niet geschokt door wat ik gezien heb. Ik heb er weet van dat deze wijze van nachtleven bestaat. Ik heb er echter geen enkele behoefte aan om er mee geconfronteerd te worden. Ik kan mij op geen enkele manier verplaatsen in zo'n wereld noch mij inleven in de mensen die ik op het scherm bezig zie.

Ik denk dat iedere cineast een boodschap in zijn of haar film stopt, maar ik heb er geen enkel idee van wat die van deze film is.

Filmkring Plaza Futura - september 2014

Ik moest afgelopen vrijdag vroeg opstaan, want de filmkring begint in dit nieuwe seizoen een half uur eerder, om 10.00 uur. Ik stapte om half tien het NatLab binnen en even later kwam ook Arianne binnen. We hadden dus genoeg tijd om nog even een cappuccino te drinken voor we naar het Auditorium gingen waar de film vertoond zou worden.

De eerste film is "Locke" van Steven Knight. Deze film voert ons binnen in een enorm gebouw in aanbouw en wij maken kennis met de enormiteit ervan. Dan zien wij een man die het gebouw verlaat en in zijn auto stapt. We rijden met hem mee door het drukke Engelse verkeer.

Al snel gaat de telefoon over en ontstaat er een gesprek met de man, die Ivan Locke blijkt te heten. Ze denken samen naar een voetbalwedstrijd te gaan kijken, maar daarin worden zijn vrouw en twee zonen teleurgesteld, want Ivan is niet onderweg naar zijn gezin.

Wij blijven gedurende de hele film bij Ivan in de auto. Wij worden ingelicht over wat er gaande is door de vele inkomende en uitgaande gesprekken die hij voert. Hij heeft een heel belangrijke beslissing genomen, waarmee hij niet alleen zijn loopbaan als uitvoerder maar ook de relatie met zijn gezin in gevaar brengt.

De achtergrond van dit conflict vormt de herinnering aan zijn vader, waarvan hij vindt dat die een slap karakter had en verkeerde beslissingen nam. Hij wil geen kopie van zijn vader worden, maar zoals gezegd die beslissing zal een zware druk op zijn verdere leven leggen.

De film bestaat dus uit beelden van de telefonerende man, zijn hardop uitgesproken  overpeinzingen en beelden van het nachtelijke verkeer om hem heen. Dat klinkt niet erg boeiend, maar ik heb de film ademloos gevolgd. Dat komt door het geweldige acteren van de hoofdpersoon, Tom Hardy.  Hij is trouwens de enige persoon die wij te zien krijgen in de film.

Ik kan dan ook warm aanbevelen om de film te gaan zien. Zeker met één of meer anderen, want hij levert genoeg stof voor een boeiend nagesprek.

Filmkring Plaza Futura: april 2014

Vandaag zagen Arianne en ik de film "De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween".
Het boek van Jonas Jonasson is erg populair, dus ik stelde mij veel voor van de film die wij zouden zien.
De uitnodiging die ik ontving klonk ook veelbelovend.

Robert Gustafson speelt de 100-jarige die op zijn verjaardag verdwijnt uit het bejaardenhuis.

De oude man heeft een veelbewogen leven achter de rug en verlangt nog steeds naar wat avontuur.

Nou dat verlangen wordt volop vervuld, maar misschien niet helemaal zoals hij het gewenst zou hebben.

Hij belandt in een serie netelige situaties.

Wij zien die gebeurtenissen zich afspelen, waarbij zij afgewisseld worden met flash-backs uit zijn veelbewogen verleden.

Op die manier worden wij met allerlei zaken geconfronteerd die zich de afgelopen eeuw in de wereld afspeelden.

Dat beloofde veel, maar ik werd helaas teleurgesteld.

Het had een film met een komisch karakter kunnen zijn.

Dat werd het in mijn ogen niet.

Er speelden bijvoorbeeld schurken een rol in het verhaal en die leken toch wel erg veel op echte boeven.

Er was een stuntelige politie-detective, maar die had beter eerst les van inspecteur Clouseau kunnen nemen.

De oude man was dol op explosies en dat hebben we geweten tijdens de film.

Er zaten tal van ogenschijnlijk komische zaken in de film, maar ik heb er niet om kunnen lachen.

Het bleef trouwens buiten de donderende uitbarstingen erg stil in de zaal.

Resumerend kan ik niet anders zeggen dan dat ik de film niet aan kan bevelen (aan leeftijdgenoten?).

Ik vind het allemaal teveel 'overdone'.

Volgens Arianne is het boek veel beter.

In memoriam: onze conifeer

Wij hebben afscheid moeten nemen van onze mooie trouwe conifeer.
Hij kwam zo'n vijfendertig jaar geleden in ons leven, toen wij ons huis betrokken.
Hij stond als een lief conifeertje in onze achtertuin op ons te wachten.
Hij was toen ongeveer even groot als ik ben.
Wij waren meteen vertederd door zijn charme en namen ons voor goed voor hem te zorgen.
Dat lukte kennelijk goed, want hij begon te groeien en bloeien.
Na enige jaren begon hij ons te hinderen en ik bevorderde hem tot boom door de onderste takken te verwijderen.
Aanvankelijk kreeg hij het moeilijk en begon onder de windvlagen naar rechts te hellen.
Ik hielp hem met een steuntouw en dat waardeerde hij zeer.
Hij breidde zijn wortelnet sterk uit onder de hele tuin en was vrij spoedig weer in staat om op eigen 'benen' te staan.
Hij groeide verder dat het een lust was en verborg weldra de huizen achter hem voor ons oog.
Dit tot grote vreugde van mijn vrouw, die een hekel heeft aan de kale muren van de huizen achter onze tuin.
Na zo'n dertig jaar begon ik mij toch wel zorgen te maken, want hij leek van plan te zijn om nog veel groter te worden.
Uiteindelijk was hij zo enorm geworden dat hij echt te groot voor onze kleine tuin werd.
Ik nam dus de beslissing om de bomenrooier in de arm te nemen.
Vorige week heeft die onze fiere conifeer in kleine stukjes gezaagd en op zijn aanhanger heen gevoerd.
Wij kijken nu met weemoed naar de kale plek die hij achterliet.

Noordbrabants Museum - Den Bosch

Zo'n zes weken geleden bezocht ik met mijn schildersvriend Gerard het Noord-Brabants Museum in 's-Hertogenbosch.
Wij wilden allebei onze vrije keuzedag benutten om te verkennen of het leuk zou zijn om dat gezamenlijk te doen.
We reisden dus met de trein van half elf van Eindhoven naar Den Bosch en wandelden op ons gemak naar het museum.
Wij hadden het museum geen van beiden nog gezien na de ingrijpende restauratie.
Het is inderdaad schitterend geworden.
De eerste verrassing was het restaurant, waar wij genoten van een cappuccino en een echte Bosche versnapering.
Na afloop begonnen wij aan een rondwandeling door het museum dat niet alleen erg mooi is geworden, maar ook erg groot.
Wij kozen ervoor om te beginnen met de afdeling die "Kunst 1500 - nu" heet.
Die bleek een behoorlijk goed beeld te geven van de geschiedenis van de schilderkunst.
Er hangen niet alleen schilderijen, maar er wordt ook door middel van audiovisuele presentaties  een toelichting gegeven op wat er zoal te zien is.
We besloten deze rondwandeling met een kort bezoek aan de afdeling "Romeinen".
Hier zijn tal van (pré-)historische objecten te zien, eveneens met uitvoerige audiovisuele toelichtingen.
Toen werd het tijd om opnieuw het restaurant op te zoeken, waar wij de lunch gebruikten.

Na de lunch gingen wij richting Stedelijk Museum, dat aan het Noord-Brabants Museum verbonden is.
Een bezoek eraan stelden wij echter uit tot een volgende keer.
Nu gingen wij naar de "Expo"-zalen waar wij door de tijdelijke exposities wandelden en hier en daar wat interessants bekeken.
Tot slot bezochten wij "Het Verhaal van Brabant", waar wij wat meer tijd aan besteedden.
Echt intensief konden wij het niet bekijken, want inmiddels begon de moeheid toe te slaan.
Wij hebben op deze manier wel een goede indruk gekregen van wat het Noord-Brabants Museum te bieden heeft.
Het is beslist de moeite waard en wij namen ons voor om nog eens terug te komen.
Nu wandelden wij naar het station en reisden terug naar huis.

Plaza Futura: maart 2014

Vandaag bezocht ik weer een filmkringvoorstelling en zag de Amerikaanse film "August: Osage County", onder anderen geproduceerd door George Clooney.
De film speelt in het soms onverdraaglijk hete zuiden van de Verenigde Staten.
In de heetste maand van het jaar komt daar een familie bijeen door dramatische omstandigheden.
Het begint door de moeilijkheden van een oud echtpaar: Violet, de verslaafde en zieke moeder, en Beverly, haar drankzuchtige echtgenoot.
Beverly verdwijnt plotseling en blijkt al snel zelfmoord te hebben gepleegd.
Violet vraagt haar zuster en drie dochters om haar bij te komen staan.
Ze komen inderdaad, compleet met mannen en kinderen.
Het wordt echter bepaald geen aangenaam treffen, want zij blijken allen zo hun problemen te hebben.
Met zichzelf maar ook met de andere leden van het gezelschap.

Het klinkt nogal tragisch en dat is het ook.
De aankondiging sprak echter van een tragiek die verlicht wordt door een komisch perspectief.
Nou, die tragiek wordt inderdaad heftig op het scherm geprojecteerd.
Het spijt mij, maar ik kon maar weinig komische aspecten ontdekken.
Ik heb dan ook nergens om kunnen lachen en ook mijn medekijkers hadden daar kennelijk weinig behoefte aan.
Ik had meer de indruk te kijken naar een verzameling psychiatrische patiënten, waar je slechts medelijden mee kon hebben.

Bij de aftiteling zag ik dat het hier gaat om een verfilmd toneelstuk.
Ik denk dat ze dat verfilmen beter achterwege hadden kunnen laten.
Mogelijk dat de verwikkelingen op toneel te overzien zijn, maar in de film, waarin je toch min of meer een stukje 'werkelijkheid' verwacht, komt het allemaal erg over-done over.
Ik heb geen enkele behoefte om hem nog een keer te zien.
(Overigens de acteurs spelen hun rollen uitstekend en ook technisch is de film prima.)

Filmkring van Plaza Futura - februari 2014

Het is alweer een poos geleden dat ik in de filmkring de Amerikaanse film "Nebraska" zag.
Deze zwart/wit film is gemaakt door Alexander Payne en wordt omschreven als een tragikomische roadmovie over het familieleven in 'America's Heartland'.
De film duurt bijna twee uur en ik heb mij geen moment verveeld.
Vanaf de eerste beelden ben ik geboeid door de hoofdpersoon, Woody Grant.
Wij zien hem langs een snelweg dwalen tot een politiepatrouille hem daar vanaf haalt.
Het wordt al heel snel duidelijk dat de oude man dementeert en een zorg voor zijn vrouw en zonen is.
Hij is er van overtuigd dat hij een miljoen dollar heeft gewonnen en dat hij die slechts in Nebraska hoeft op te halen.
Het probleem is dat hij in Montana woont en dat Nebtraska duizend kilometer verderop ligt.
Woody is er niet vanaf te brengen en uiteindelijk gaat zoon David inderdaad met hem onderweg.
Onderweg maken ze een stop in het geboortedorp van Woody.
Hier maken wij kennis met de manier waarop zijn familie nog altijd leeft op het Amerikaanse platteland.
Uiteraard zijn er de nodige verwikkelingen, want de familie wil graag mee profiteren van Woody's komende rijkdom.
Vader en zoon komen uiteindelijk inderdaad in Montana, waar natuurlijk blijkt dat het slechts om een reclamestunt gaat.
De film dreigt dus heel triest te eindigen, maar er wordt ons nog een zeer verrassende verwikkeling getoond, die je ondanks al de ellende die je gezien hebt, toch een warm gevoel geeft.
Gaat hem zien, mensen!

Winter 2014

Het is een wonderlijke winter tot nu toe.
Eigenlijk is het nog helemaal geen winter geweest.
Aan het eind van januari maakte ik de bovenstaande foto van een groepje sneeuwklokjes in mijn tuin.
Ze hadden kennelijk gebruik gemaakt van de ongewone temperatuurontwikkeling in de voorgaande maand.
Ik heb in die maand de volgende gemiddelde dagwaarden in mijn tuin gemeten:

• minimale nachttemperatuur 4 graden Celsius;
• maximale dagtemperatuur 7 graden Celsius.

Ik kan mij de teleurstelling van de ijs- en sneeuwliefhebbers voorstellen, maar als oudere ben ik blij dat er geen gladheid door sneeuw en vooral ijzel is geweest.
Het enige waar ik nog een beetje van geniet is het sneeuwruimen.
Dat doet mijn lijf nog steeds goed.
Wat mij betreft mag februari net zo verlopen als januari.

De filmkring van Plaza Futura - Januari 2014

Arianne en ik zagen vorige week de nu al veelbesproken film "Twelve years a slave" van de Engels/Nederlandse regisseur Steve McQueen. Deze film heeft inmiddels al een Oscar behaald.

De film brengt het waargebeurde verhaal in beeld van een zwarte man die in de XIXde eeuw in New York geboren werd als een vrij mens. Hij trouwt er en krijgt twee kinderen. Tijdens de afwezigheid van zijn vrouw wordt hij met een list uit New York weggelokt. Hij valt in de handen van slavenhandelaars en wordt verkocht aan een plantageeigenaar in het zuiden van de Verenigde Staten. Daar werkt hij twaalf jaar als slaaf. Gelukkig krijgt hij contact met een blanke die zijn verhaal aanhoort en zijn vrienden in New York waarschuwt. Hij wordt bevrijdt en ziet na al die jaren zijn beide kinderen weer.

De film geeft een aangrijpend beeld van deze gebeurtenissen. Dat is ook waardevol, want het is goed dat de wantoestanden van de slavernij getoond worden. Wat ik wel jammer vind, is dat de scenes met sexuele taferelen en wreedheden nogal lang uitvallen. Dat doet teveel denken aan horrorfilms en had subtieler in beeld gebracht kunnen worden.