In memoriam: onze conifeer

Wij hebben afscheid moeten nemen van onze mooie trouwe conifeer.
Hij kwam zo'n vijfendertig jaar geleden in ons leven, toen wij ons huis betrokken.
Hij stond als een lief conifeertje in onze achtertuin op ons te wachten.
Hij was toen ongeveer even groot als ik ben.
Wij waren meteen vertederd door zijn charme en namen ons voor goed voor hem te zorgen.
Dat lukte kennelijk goed, want hij begon te groeien en bloeien.
Na enige jaren begon hij ons te hinderen en ik bevorderde hem tot boom door de onderste takken te verwijderen.
Aanvankelijk kreeg hij het moeilijk en begon onder de windvlagen naar rechts te hellen.
Ik hielp hem met een steuntouw en dat waardeerde hij zeer.
Hij breidde zijn wortelnet sterk uit onder de hele tuin en was vrij spoedig weer in staat om op eigen 'benen' te staan.
Hij groeide verder dat het een lust was en verborg weldra de huizen achter hem voor ons oog.
Dit tot grote vreugde van mijn vrouw, die een hekel heeft aan de kale muren van de huizen achter onze tuin.
Na zo'n dertig jaar begon ik mij toch wel zorgen te maken, want hij leek van plan te zijn om nog veel groter te worden.
Uiteindelijk was hij zo enorm geworden dat hij echt te groot voor onze kleine tuin werd.
Ik nam dus de beslissing om de bomenrooier in de arm te nemen.
Vorige week heeft die onze fiere conifeer in kleine stukjes gezaagd en op zijn aanhanger heen gevoerd.
Wij kijken nu met weemoed naar de kale plek die hij achterliet.