In memoriam: onze conifeer

Wij hebben afscheid moeten nemen van onze mooie trouwe conifeer.
Hij kwam zo'n vijfendertig jaar geleden in ons leven, toen wij ons huis betrokken.
Hij stond als een lief conifeertje in onze achtertuin op ons te wachten.
Hij was toen ongeveer even groot als ik ben.
Wij waren meteen vertederd door zijn charme en namen ons voor goed voor hem te zorgen.
Dat lukte kennelijk goed, want hij begon te groeien en bloeien.
Na enige jaren begon hij ons te hinderen en ik bevorderde hem tot boom door de onderste takken te verwijderen.
Aanvankelijk kreeg hij het moeilijk en begon onder de windvlagen naar rechts te hellen.
Ik hielp hem met een steuntouw en dat waardeerde hij zeer.
Hij breidde zijn wortelnet sterk uit onder de hele tuin en was vrij spoedig weer in staat om op eigen 'benen' te staan.
Hij groeide verder dat het een lust was en verborg weldra de huizen achter hem voor ons oog.
Dit tot grote vreugde van mijn vrouw, die een hekel heeft aan de kale muren van de huizen achter onze tuin.
Na zo'n dertig jaar begon ik mij toch wel zorgen te maken, want hij leek van plan te zijn om nog veel groter te worden.
Uiteindelijk was hij zo enorm geworden dat hij echt te groot voor onze kleine tuin werd.
Ik nam dus de beslissing om de bomenrooier in de arm te nemen.
Vorige week heeft die onze fiere conifeer in kleine stukjes gezaagd en op zijn aanhanger heen gevoerd.
Wij kijken nu met weemoed naar de kale plek die hij achterliet.

Noordbrabants Museum - Den Bosch

Zo'n zes weken geleden bezocht ik met mijn schildersvriend Gerard het Noord-Brabants Museum in 's-Hertogenbosch.
Wij wilden allebei onze vrije keuzedag benutten om te verkennen of het leuk zou zijn om dat gezamenlijk te doen.
We reisden dus met de trein van half elf van Eindhoven naar Den Bosch en wandelden op ons gemak naar het museum.
Wij hadden het museum geen van beiden nog gezien na de ingrijpende restauratie.
Het is inderdaad schitterend geworden.
De eerste verrassing was het restaurant, waar wij genoten van een cappuccino en een echte Bosche versnapering.
Na afloop begonnen wij aan een rondwandeling door het museum dat niet alleen erg mooi is geworden, maar ook erg groot.
Wij kozen ervoor om te beginnen met de afdeling die "Kunst 1500 - nu" heet.
Die bleek een behoorlijk goed beeld te geven van de geschiedenis van de schilderkunst.
Er hangen niet alleen schilderijen, maar er wordt ook door middel van audiovisuele presentaties  een toelichting gegeven op wat er zoal te zien is.
We besloten deze rondwandeling met een kort bezoek aan de afdeling "Romeinen".
Hier zijn tal van (pré-)historische objecten te zien, eveneens met uitvoerige audiovisuele toelichtingen.
Toen werd het tijd om opnieuw het restaurant op te zoeken, waar wij de lunch gebruikten.

Na de lunch gingen wij richting Stedelijk Museum, dat aan het Noord-Brabants Museum verbonden is.
Een bezoek eraan stelden wij echter uit tot een volgende keer.
Nu gingen wij naar de "Expo"-zalen waar wij door de tijdelijke exposities wandelden en hier en daar wat interessants bekeken.
Tot slot bezochten wij "Het Verhaal van Brabant", waar wij wat meer tijd aan besteedden.
Echt intensief konden wij het niet bekijken, want inmiddels begon de moeheid toe te slaan.
Wij hebben op deze manier wel een goede indruk gekregen van wat het Noord-Brabants Museum te bieden heeft.
Het is beslist de moeite waard en wij namen ons voor om nog eens terug te komen.
Nu wandelden wij naar het station en reisden terug naar huis.

Plaza Futura: maart 2014

Vandaag bezocht ik weer een filmkringvoorstelling en zag de Amerikaanse film "August: Osage County", onder anderen geproduceerd door George Clooney.
De film speelt in het soms onverdraaglijk hete zuiden van de Verenigde Staten.
In de heetste maand van het jaar komt daar een familie bijeen door dramatische omstandigheden.
Het begint door de moeilijkheden van een oud echtpaar: Violet, de verslaafde en zieke moeder, en Beverly, haar drankzuchtige echtgenoot.
Beverly verdwijnt plotseling en blijkt al snel zelfmoord te hebben gepleegd.
Violet vraagt haar zuster en drie dochters om haar bij te komen staan.
Ze komen inderdaad, compleet met mannen en kinderen.
Het wordt echter bepaald geen aangenaam treffen, want zij blijken allen zo hun problemen te hebben.
Met zichzelf maar ook met de andere leden van het gezelschap.

Het klinkt nogal tragisch en dat is het ook.
De aankondiging sprak echter van een tragiek die verlicht wordt door een komisch perspectief.
Nou, die tragiek wordt inderdaad heftig op het scherm geprojecteerd.
Het spijt mij, maar ik kon maar weinig komische aspecten ontdekken.
Ik heb dan ook nergens om kunnen lachen en ook mijn medekijkers hadden daar kennelijk weinig behoefte aan.
Ik had meer de indruk te kijken naar een verzameling psychiatrische patiënten, waar je slechts medelijden mee kon hebben.

Bij de aftiteling zag ik dat het hier gaat om een verfilmd toneelstuk.
Ik denk dat ze dat verfilmen beter achterwege hadden kunnen laten.
Mogelijk dat de verwikkelingen op toneel te overzien zijn, maar in de film, waarin je toch min of meer een stukje 'werkelijkheid' verwacht, komt het allemaal erg over-done over.
Ik heb geen enkele behoefte om hem nog een keer te zien.
(Overigens de acteurs spelen hun rollen uitstekend en ook technisch is de film prima.)

Filmkring van Plaza Futura - februari 2014

Het is alweer een poos geleden dat ik in de filmkring de Amerikaanse film "Nebraska" zag.
Deze zwart/wit film is gemaakt door Alexander Payne en wordt omschreven als een tragikomische roadmovie over het familieleven in 'America's Heartland'.
De film duurt bijna twee uur en ik heb mij geen moment verveeld.
Vanaf de eerste beelden ben ik geboeid door de hoofdpersoon, Woody Grant.
Wij zien hem langs een snelweg dwalen tot een politiepatrouille hem daar vanaf haalt.
Het wordt al heel snel duidelijk dat de oude man dementeert en een zorg voor zijn vrouw en zonen is.
Hij is er van overtuigd dat hij een miljoen dollar heeft gewonnen en dat hij die slechts in Nebraska hoeft op te halen.
Het probleem is dat hij in Montana woont en dat Nebtraska duizend kilometer verderop ligt.
Woody is er niet vanaf te brengen en uiteindelijk gaat zoon David inderdaad met hem onderweg.
Onderweg maken ze een stop in het geboortedorp van Woody.
Hier maken wij kennis met de manier waarop zijn familie nog altijd leeft op het Amerikaanse platteland.
Uiteraard zijn er de nodige verwikkelingen, want de familie wil graag mee profiteren van Woody's komende rijkdom.
Vader en zoon komen uiteindelijk inderdaad in Montana, waar natuurlijk blijkt dat het slechts om een reclamestunt gaat.
De film dreigt dus heel triest te eindigen, maar er wordt ons nog een zeer verrassende verwikkeling getoond, die je ondanks al de ellende die je gezien hebt, toch een warm gevoel geeft.
Gaat hem zien, mensen!